หนังสยองขวัญ #ที่สุดแห่งปี2020 : The Invisible Man มนุษย์ล่องหน ลุ้นเกร็งจิกเบาะ

 

 

 

 

                นับเป็นโปรเจ็คต์ที่น่าตื่นเต้นตั้งแต่การประกาศงานสร้าง สำหรับ The Invisible Man หรือ มนุษย์ล่องหน ที่ทาง Universal Studios หันไปร่วมมือกับ Blumhouse Production สตูดิโอที่เชี่ยวชาญหนังระทึกขวัญทุนต่ำ บอกลา Dark Universe ที่ล่มไปแล้ว ทำให้นี่กลายเป็นภาพยนตร์เดี่ยวไม่เกี่ยวกับใคร สร้างเรื่องราวใหม่เป็นของตัวเอง พร้อมดึงเอาเอลิซาเบธ มอสส์ นักแสดงหญิงจากซีรีส์ดังมารับบท ซิสิเลีย หญิงสาวที่ต้องเผชิญหน้ากับความสัมพันธ์ที่เป็นพิษ (Toxic Relationship) ไปพร้อม ๆ กับการถูกหลอกหลอนจากสิ่งที่มองไม่เห็น

 

 

                เรื่องราวเริ่มต้นตั้งแต่เธอหนีออกจากบ้านของแฟนหนุ่ม เอเดรียน ชายผู้เป็นทั้งมหาเศรษฐีและอัจฉริยะด้านทัศนศาสตร์ เธอหนีจากความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและถูกควบคุม เธอหลบหนีและซ่อนตัว แต่ข่าวคราวกลับมาถึงเธอว่าเอเดรียนได้ตัดสินใจฆ่าตัวตาย พร้อมทิ้งมรดกและคำสั่งเสียเอาไว้ให้ แน่นอนว่าคนที่ใกล้ชิดกับเขามากที่สุดอย่าง ซีสิเลีย เธอไม่เชื่อเลยแม้แต่นิดเดียว ในตอนนั้นเองเธอก็ถูกคุกคามโดยอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น ส่วนลึกในใจเธอเชื่อว่าเอเดรียนกำลังกลับมาคุกคามเธอแล้ว เธอจึงต้องพิสูจน์ให้ทุกคนเชื่อ ก่อนที่จะเสียสติไปพร้อม ๆ กับเอาชีวิตรอดให้ได้

 

 

                จุดเด่นของหนังก็คือ หนังเรื่องนี้ไม่รีรอที่จะปูเรื่องอะไรมากมาย หนังเริ่มเรื่องในทันทีพร้อม ๆ กับสร้างบรรยากาศหลอน ทั้งแสง สี มุมกล้อง จนกระทั่งจังหวะ Jump Scare แรกที่เกิดขึ้นก็ทำให้เราอกสั่นขวัญหาย เตรียมพร้อมรับความหลอนได้ตลอดทั้งเรื่อง จังหวะหนังที่ชาญฉลาดคือการเล่นกับความรู้สึกของคนดู หนังมักจะแพนกล้องไปยังพื้นที่ว่าง ๆ นิ่ง ๆ ทิ้งจังหวะชวนให้เราสงสัยว่า ที่ว่าง ๆ ตรงนั้น มันมีอะไรอยู่หรือเปล่า? หลายครั้งมีอยู่จริง ในขณะที่หลายครั้งพวกเขาก็หลอกเราเสียตายใจ นั่นเพิ่มความหวาดระแวงที่เกาะใจเราไปตลอดทั้งเรื่อง

 

 

                เมื่อครึ่งแรกของความสั่นประสาทผ่านไป ครึ่งหลังหนังได้กลายเป็นภาพยนตร์ระทึกขวัญ เราได้เห็นซีสิเลียต้องหนีและเอาตัวรอดจากการคุกคามที่หนักข้อขึ้น เราจะได้เห็นฉากฆาตกรรมที่แผลเป็นแผล เลือดเป็นเลือด กลายเป็นความระทึกที่ชวนให้ลุ้นจนนั่งไม่ติดเบาะไปได้จนท้ายเรื่อง จนเราตายใจว่าเรื่องจะต้องเป็นแบบที่เราคิดแน่นอน พวกเขาก็พลิกให้เรากลับมาหวาดระแวงอีกครั้งว่า เห้ย...ตกลงมันยังไงกันแน่(วะ)เนี่ย

 

                สิ่งหนึ่งที่ต้องชื่นชมเลยก็คือ การแสดงของเอลิซาเบธ มอสส์ เธอกลายเป็นซีสิเลียที่ชวนให้เรารู้สึกสงสาร, สงสัย, และเอาใจช่วยไปพร้อม ๆ กัน การแสดงที่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่มองไม่เห็น สายตาหวาดระแวง หรือภาษากายที่ชวนให้เราเข้าใจว่าคนที่ต้องจมอยู่กับความหวาดกลัวจนสูญเสียตัวตนนั้นเป็นอย่างไร จนกระทั่งเธอหันมาลุกขึ้นสู้ เธอกลายเป็นนักสู้ที่เราเอาใจช่วยและรู้สึกสะใจทุกครั้งที่เธอสามารถตอบโต้ได้บ้าง

 

 

                มนุษย์ล่องหน ในฉบับนี้นับเป็นการตีความใหม่ ให้มีความทันสมัยมากยิ่งขึ้น หันเหมุมมองจากตัวมนุษย์ล่องหน มาเป็นมุมมองของเหยื่อที่ต้องเอาตัวรอด ทำให้เราได้รับภาพยนตร์ระทึกขวัญที่แตกต่างไปจากภาพยนตร์เรื่องอื่น ๆ อย่างสิ้นเชิง ใครที่ชื่นชอบความระทึกขวัญ