ถึงคน ไม่คิดถึง

“…จดหมายฉบับหนึ่ง จะเก็บความคิดถึงได้นานเท่าไหร่…”

ความคิดถึงของผู้ชายคนหนึ่ง นอนนิ่งอยู่ในซองจดหมายสิบฉบับที่ไม่เคยถูกเปิดอ่าน มันถูกส่งถึงผู้หญิงที่เขาเคยรัก เดินทางจากประเทศพม่าสู่ประเทศไทยและถูกซุกซ่อนไว้ลึกที่สุดจวบจนเวลาผ่านไปถึงครึ่งศตวรรษ

เมื่อ “ปิ่น”ได้พบจดหมายสิบฉบับจากพินัยกรรมของย่า ทำให้เธอตัดสินใจออกเดินทางไปยังประเทศพม่าเพื่อนำจดหมายเหล่านี้ไปเปิดอ่าน ณ ที่ที่มันถูกเขียนขึ้น ระหว่างการเดินทางปิ่นได้ขอร้อง“โมนาย” หนุ่มพม่าที่คุณย่าเขียนถึงในพินัยกรรมเป็นผู้นำทางเธอไปยังสถานที่บนจดหมายนั้น

เมื่อล้อรถเริ่มหมุนออกจากย่างกุ้ง ไม่มีใครรู้คำตอบล่วงหน้าจนกว่าจะได้เปิดอ่านหากความคิดถึงในกระดาษยังคงมีลมหายใจอยู่ บางทีจดหมายจากคนรักเก่าของย่าเหล่านี้ อาจทำให้ปิ่นได้เข้าใจอดีตที่ไม่เคยลืมของเธอและก้าวข้ามมันไปได้เสียที

         “…เพราะความคิดถึง ไม่เคยทำให้ลืมได้สักนาทีเดียว…”