เจาะลึกภาพยนตร์ H Project ฮาชิมะ โปรเจกต์ ไม่เชื่อต้องลบหลู่

ประวัติเกาะฮาชิมะ ที่น่าสนใจ

1873  บริษัทมิตซูบิชิ ตัดสินใจซื้อเกาะ “ฮาชิมะ” หรือเกาะเรือรบ เพื่อทำอุตสาหกรรมเหมืองถ่านหินในราคา   1 แสนเยน

1916  โครงสร้างคอนกรีตที่ใหญ่ที่สุดในประเทศญี่ปุ่น ได้ถูกสร้างขึ้นที่เกาะฮาชิมะ เพื่อช่วยปกป้องผู้ที่อยู่อาศัยจากพายุไต้ฝุ่นและคลื่นลมทะเล

1959  เกาะแห่งนี้ทำสถิติมีประชากรอาศัยอยู่ถึง 1,391 คน ต่อพื้นที่ 10,000 ตารางเมตร เป็นความหนาแน่นที่สุดเท่าที่เคยบันทึกไว้ในโลก อนุมานได้ว่ามีผู้คนสองสามรุ่นเกิด และ ตายบนเกาะ

1960   บริษัท Mitsubishi ตัดสินใจปิดเกาะเพราะกิจการถ่านหินไม่สามารถสู้น้ำมันได้ ผู้คนทุกคนต้องอพยพออกจากเกาะทันที

2012 ภาพยนตร์ เจมส์ บอนด์ 007 ภาค Skyfall ได้จำลอง “ฮาชิมะ” เป็นหนึ่งในฉากสำคัญ ที่ซึ่งบอนด์ได้พบกับ “ราอูล ซิลวา” อดีตสายลับ MI6 โดยไม่ได้แสดงที่แห่งนั้นจริง - (Wikipeedias)

2013  เม.ย. ผู้กำกับชาวไทย “ต้อม - ปิยะพันธุ์ ชูเพ็ชร์” ได้รับอนุญาตจากผู้ว่าการเมืองนางาซากิญี่ปุ่นให้ขึ้นไปถ่ายทำภาพยนตร์ “Hashima” โดยกองถ่ายของพวกเขาได้รับอนุญาตให้เป็นกองถ่ายทำภาพยนตร์ที่ได้ขึ้นไปถ่ายทำถึงในตัวอาคารร้างที่ตั้งอยู่ภายในเกาะ

2013   มิ.ย. อาสาสมัครทีมงาน Google Street เข้าไปเก็บภาพเสมือนจริงของเกาะผี “เกาะฮาชิมะ” เพื่อบันทึกสถาปัตยกรรมคอนกรีต ที่เคยรุ่งเรืองในยุคปลายศตวรรษที่ 19  มาเผยแพร่ต่อสายตาชาวโลก

พี่อังเคิล- Producer  “ เกาะฮาชิมะ  หรืออีกชื่อนึงที่เค้าเรียกกุนคันชิมะเนี่ย มันคือภาพที่ใครเห็นก็รู้สึกเหมือนกัน ประเทศไหนก็ไม่มีแบบนี้ มันรู้สึกได้ด้วยภาพแรก และพอเข้าไปสถานที่จริงคือมันน่ากลัวมาก พอเราไปยืนมันเป็นความรู้สึกที่เราไม่ต้องไปเซ็ต มันคือสิ่งของต่างๆที่ยังอยู่ในนั้นหลายอย่างไม่ว่าตุ๊กตา งานการของคนทำงาน    มีหมอฟัน มีอาชีพครบน่ะ อุปกรณ์ของเค้า เค้ายังไม่เอาไปเลย ต้องเอากลับไปสิ นี่ไม่เอาอะไรเลย มันต้องมีอะไรแล้วล่ะ แล้วคุณออกไปทั้งหมด เป็นหมื่นๆคน แบบเร็วมาก โดยที่ของทุกคนยังอยู่ครบ ทีวี ตู้เย็น เปียโน เค้าบอกว่ามันเป็นความผูกพันทีเขาคิดว่าเขาจะได้กลับมาที่นี่อีก เราก็ไม่เข้าใจตรงนี้เหมือนกัน

”พี่ต้อม –ปิยะพันธุ์  Director “ในเมืองไทยเราจะคุ้นเคยกับความหลอนในบ้านผีต่างๆหลังพระอาทิตย์ตกดินด้วยความมืดบวกกับเรื่องเล่าใช่มั้ย บางทีของที่เป็นของจริงๆมันก็ไม่มีอยู่ในที่นั้นแล้ว แต่สถานที่นี้ถึงจะสว่างโร่นะ เชื่อไหมว่ามันสร้างความรู้สึกหลอนให้พี่ และ ทีมงานได้แทบจะทุกวินาทีที่เดินผ่านตึกต่างๆเลยทีเดียว ซึ่งพี่มองว่าเพราะมันมีเรื่องราวที่ตาเราเห็นจริงๆ สัมผัสได้จริงๆ มันมีของจริงๆ มันมีตัวอักษรข้อความที่คนเขียนเพื่อคิดถึงคนรัก คิดถึงคนที่จากไปอยู่ทุกที่เลย มันเซ็ตก็ไม่ได้แบบนี้  ห้องๆ นึงเนี่ยทุกอย่างยังอยู่ครบหมดเลย ถ้วยชามอะไรต่างๆ ยังอยู่เหมือนเดิม ถึงจะผ่านไปเกือบ 50 ปีแล้ว แต่ของมันก็ยังรอเจ้าของอยู่ที่เดิม

สายป่าน อภิญญา รับบท “แนน” พิธีกร , ตัดต่อ  จะเป็นผู้หญิงตรงไปตรงมา ลุยได้ทุกที่ ติดแฟน พอแฟนไปลบหลู่อะไรเข้า “แนน” ก็จะเป็นพวกลบหลู่แบบตกบันไดพลอยโจนตามแฟนไปโดยไม่รู้ตัว “ บรรยากาศความครุกรุ่นมันมีตั้งแต่อยู่ที่สนามบินแล้ว มันรู้แล้วว่าเราต้องไปเผชิญกับอะไร เพียงแต่ยังไม่เห็นสถานที่จริง เห็นแต่ในรูป วันที่ต้องตื่นแล้วไปเกาะมันเป็นที่ตื่นเต้น ท้าทายแล้วขนลุกเลยอ่ะ ตอนที่อยู่บนเรือแล้วมองไปเห็นเกาะก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ เราได้เห็นทุกมุมของเกาะก่อน แล้วเหมือนมันอัดอั้นข้างใน รอเวลาที่เราจะขึ้นไปถึงเกาะ พอประตูเกาะมันเปิดออกมาลมมันก็พัดผ่านหน้าแรงๆเหมือนหนังที่เป็นภาพสโลว์ ขนมันลุกไปทั้งตัว แล้วมันได้กลิ่น ความเย็นมันสัมผัสทุกอย่างหมดเลย ตื่นเต้นแล้วก็อธิบายไม่ถูก อยากให้ไป อยากให้รู้อ่ะ ว่ามันยากมาก มันคือที่ๆนึงที่เราสัมผัสได้แต่เราพูดไม่ได้ แล้วพอกลับมาเมืองไทยมันก็จะมีส่วนที่ยากกว่าคือในเรื่องของอารมณ์ที่แต่ละคนจะต้องเจอกับเรื่องราวหลังกลับจากเกาะ”

ออม-สุชาร์ รับบท “เมย์” พิธีกร เพื่อนสาวสุดน่ารัก ขี้เล่น น่าทะนุถนอมที่สุดในทีม ด้วยความเป็นคนรักเพื่อน ชอบช่วยเหลือ เมย์ ได้ทำบางสิ่งด้วยความขี้เล่นที่คิดว่าเป็นการช่วยเหลือแต่หารู้ไม่ว่ามันคือการลบหลู่เข้าอย่างจัง  “ ที่ไปที่ฮาชิมะนะคะ ออมหาข้อมูลน้อยมาก เรื่องราว เบื้องลึก เบื้องหลังเป็นยังไง เพราะว่าออมรู้ว่าถ้าออมรู้แล้วออมจะกลัว ออมก็เลยแบบว่าไปก่อน กลับมาแล้วค่อยรู้ คือออมก็รู้ประมาณนึงแหล่ะ แต่ตอนที่ออมนั่งเรือไป คือเรามีฉากที่ถ่ายบนเรือใช่มั้ยคะ พอใกล้จะถึงเกาะแล้วเนี่ย มันจะเป็นช็อตที่ทุกคนมองเงยหน้าไปพร้อมกันแล้วบอก โอ้โห อย่างนี้หรอ มันดูแบบน่ากลัว ขนลุก ขลัง ดูแบบละสายตาจากเกาะนั้นไม่ได้แบบนี้ค่ะ แบบเป็นตึกดำๆ เรียงเต็มทั้งซ้ายและขวา มันดูน่ากลัวด้วยภูมิอากาศที่นั่น ด้วยสีของที่นู่น สีที่เรามองเห็นได้ด้วยตาป่าว มันรับกันกับตึกมันบอกไม่ถูกมันดูน่ากลัวอย่างนี้ค่ะ อยู่ที่โน่นจะเฮฮามาก แต่พอกลับมาถึงเมืองไทยแล้วนี่ อารมณ์ ออม จะสวิชเป็นอีกเรื่องนึงเลย ซึ่งออมว่ามันหนักกว่าทุกเรื่องที่ออมเคยเจอมานะ มันหนักผิดปกติจนออมยังคิดเลยว่า ที่ออม เล่นๆอะไรไปบนเกาะเนี่ยมันเลยทำให้ออมเจออะไรหนักๆหรือเปล่านะ คิดแล้วหลอนเนอะ ”

เจสซี่ เมฆวัฒนา รับบท “ด็อก” มือเอ็ฟเฟ็กต์   ช็อตไหนไม่มีผี  บอก ด็อก  ไปถ่ายบนเกาะผมไม่เจอครับ ส่วนใหญ่เป็นคนไม่ค่อยมีเซ้นส์อะไรพวกนี้ก็ดีแล้วครับ ก็ไม่เจอ แต่ผมว่า...ผมก็ไม่ได้ไปลบหลู่อะไรมาก แต่ก็มีชอบเดินไปดูครับ ดูนั่นดูนี่ เรื่อยเปื่อย เรามีโอกาสได้ไปแล้ว เราจะอยู่บนเกาะนั้นได้ไม่นาน เราขอเดินดูทั่วๆว่ามันมีอะไรบ้างในเกาะนั้นครับที่คนเคยอยู่จริงๆ เอ๊ะ !! หรือ ผมดันไปเดินเหยียบที่เขาเข้าก็ไม่รู้นะครับ

Project Analysis บทวิเคราะห์

อเล็กซ์ เรนเดลล์ : ผมเป็นคนบ้าหนัง ..

เรื่องนี้มันเป็นหนังที่ผมค่อนข้างยากสำหรับผม แต่มันเป็นโอกาสของเราที่เราจะได้ทำความฝันของเรา เราบ้าหนังอ่ะ วันๆเราก็ดูหนัง เราเคยทำหนัง เราอยากที่จะอยู่ในหนังเรื่องนึงเต็มๆ มันจะดีไม่ดีไม่รู้ แต่เราอยากที่จะมีการแสดงแบบหนังอ่ะ ก็เลยรู้สึกว่าเรื่องนี้มันต้องทำการบ้าน มันต้องหาที่ปรึกษา มันต้องหลายอย่าง สำหรับหนังของเรื่องนี้ ผมก็เลยไปเรียนการแสดง ทำเอ็กเซอร์ไซส์ ทำตัวให้เป็นออฟ มากที่สุด และมันก็ได้ผลจริงๆ ถ่ายวันจันทร์ เค้าส่งคอล ชีสมาให้วันพฤหัส ผมมีงานจะต้องทำการบ้านก่อน ก็เลยให้พี่เค้าส่งมาเร็วหน่อย ก็เลยมาดูแบบ โอ้โห แบบ คือนี่มันแบบ มันเป็นฉากของเรา มันมารวมกันหมดเลยในวันเดียว แล้วก็เลยคิดว่าวันนี้เราจะ โฮล อารมณ์ความเป็น อ๊อฟ ซึ่งมันทรมานการที่เราแบบ คีฟ และคิดอยู่ตลอดเวลา มันเป็นการทรมานตัวเองมากนะ แต่มันช่วยในเรื่องของการแสดงมาก

ไมค์ – พิรัชต์   : วันดราม่าของไมค์

วันนั้น เป็นวันดราม่าของไมค์ทั้งวันเลย ต้องร้องไห้ทั้งวัน เครียดทั้งวันเลย วันก่อนหน้านั้นไมค์ทำงานจนถึงดึก ดึกมาก ได้นอนแค่ 3 ชั่วโมงเอง มันก็เลยรู้สึกเหนื่อยมาก และก่อนที่จะเจอซีนดราม่าในลิฟท์เนี่ย ไมค์เจอซีนดราม่าหนักๆไปก่อนหน้านั้นอีก 2 ซีน มันไม่ได้มีไดอะล็อกหรอก แต่เพียงแค่ว่าเราต้องเชื่อแค่นั้นแหละ แล้วพอเราคิดถึงว่าเรื่องมันเกิดกับเพื่อนเรา เลยรู้สึกว่ามันเวิร์คอ่ะ อารมณ์นี้มันได้ มันเลยเชื่อจริงๆ มันเลยทำได้อ่ะซีนนั้น

สายป่าน อภิญญา สกุลเจริญสุข   เวลาที่มึงเจอของจริง .. จะเป็นยังงัย      

โปรเจคนี้มันเป็นเหมือนเรียลลิตี้ซะมากกว่า แล้วมันก็พูดจริง เห็นอะไรก็พูดออกไปอย่างนั้น มันก็เลยมีความรู้สึกว่ามันสัมผัสจริง มันชัดจริงๆ มันรู้สึกเลยว่าข้างหลังมันเป็นสีเขียว ข้างหลังมันเป็นสีเทา บรรยากาศมันหายใจไม่ออกแล้วมันขนลุก แล้วพูดกับกล้องจริงๆ อเล็กซ์เป็นโปรดิวเซอร์รายการ มันก็ทำหน้าที่ถือกล้องแล้ว ป่าน พูดอย่างนี้เหมือนว่า แนน พูด ออฟ ป่านพูดกับพี่ออม  ก็คือ แนนกับเมย์ มันก็เหมือนกับว่าเป็นกลุ่มก้อนที่ไปลองของจริงๆ นึกออกปะ แล้วที่มันตรงกับตัวเองมากเลยเชื่อปะอีเด็กคนนี้มันเป็นเด็กเรียนนิเทศ เด็กเรียนภาพยนตร์เหมือนกันแล้วกลุ่มก้อนมันก็จะเป็นประมาณนี้ พูดกูมึง โหวกเหวกโวยวาย ชอบลองของ คิดว่าตัวเองเก่ง คือเด็กภาพยนตร์มันจะมีความห้าว ความน่าหมั่นไส้อยู่ในตัวมันอยู่แล้ว กูทำได้ ๆ  แต่ป่านอยากบอกว่าคือพวกมึงยังไม่ได้ไปเจอสถานที่จริง พวกมึงต้องไปดูหนังเรื่องนี้ เวลาที่มึงเจอจะเป็นยังไง มันหายใจไม่ออก มันเป็นยังไง

“ออม-สุชาร์ มานะยิ่ง”  : ผู้กำกับ เล่นให้ออมดูหน่อย !!   

ในเรื่องมันมีฉากแรงอยู่ฉากนึง จริงๆแล้วออมเคยเจอบทแบบนี้ค่ะ แต่ว่าไม่ขนาดนี้ อันนั้นคือเค้าเล่าภาพนิดหน่อย เล่าเจาะหน้า เล่าภาพนิดเดียวอย่างนี้ค่ะ แต่อันนี้มีนักแสดงร่วมด้วย ก็น่าจะยากกว่า แต่หนูก็แบบแสบไง ก็แบบว่า พี่ต้อม ถ้าพี่ต้อมจะให้ออมเล่น พี่ต้อมก็ต้องเล่นให้ออมดูก่อน พี่ต้อมเค้าก็แบบขำ แล้วก็บอกว่าเอาอีกและ ก็ได้ๆ เราก็แบบ ฮะเล่นด้วยเว่ย เราก็พูดเล่นๆไง แล้วพีต้อมเล่นเต็มที่มาก เต็มที่แบบสมมติสิ่งที่ออมคิดไว้มันแบบ 5 แล้วเค้าเล่น 10 แล้ว

เค้าก็เล่นแบบจริงๆอ่ะ ฮ่า ๆ เหมือนเป็นผู้หญิงอ่ะแล้วเล่นตั้งแต่แรก เล่นตั้งแต่เสตป 1 2 3 4 จนจบ 10 อ่ะ ชอตนั้นคือแบบออมขำ แล้วออมก็บอกพี่ต้อมว่า พี่ต้อมคะฉากต่อไปหนูต้องร้องไห้ ... พี่ต้อมก็ต้องเล่นให้ดูก่อน” (หัวเราะ)

เจสซี่ เมฆวัฒนา :   เข้าฉากกับแมงกระชอน คือผมเห็นพวกแมลงทอด ผมก็กินบ้าง พวกรถด่วน แต่ว่าแมงกระชอนไม่เคย เค้าบอกว่าแมงกระชอน ตอนแรกผมก็คิดว่าคล้ายๆด้วง ตัวอ้วนๆใหญ่ๆพวกอย่างนั้นครับ พอมาเห็นแล้วก็แบบมันก็เหมือนจิ้งหรีดอ่ะ มันก็ไม่น่ากลัวเท่าไหร่ครับ ก็ได้อยู่แมงกระชอน แต่ถ้าเกิดเป็นหนอนนี่ไม่ได้เลย ยอมแพ้

พี่ต้อม-ปิยะพันธุ์ : เจอเกรียน 5 แบบ !!

ทั้งหมดนี่ถ้าให้แยกเป็นคนๆ จริงๆ เค้าก็โอเคกันหมดนะ เพราะมีความเป็นมืออาชีพกันอยู่แล้ว การทำงานก็เลยง่ายขึ้น อย่างไมค์เนี่ยตอนแรกเราก็คิดนะว่าเค้าจะเป็นศิลปินรึเปล่า จะวางฟอร์มหน่อยๆ มั๊ย เพราะการวางภาพเค้าดูออกจะโพสต์ๆ หน่อยๆ นะ แต่พอเอาเข้าจริงเค้าก็เป็นนักแสดงคนนึงที่มีความตั้งใจมากนะ เพราะเค้าอยากเป็นนักแสดงที่จริงๆ ตั้งใจจริงๆ เวลาอยู่กับเพื่อนๆ เค้าก็เข้ากันง่ายนะ แล้วก็เข้าใจกันได้ดี และเร็วเลยทีเดียวแหละ ยิ่งเล่นเค้าก็ยิ่งเก่งขึ้นเรื่อยๆ สำหรับการแสดงหนังเรื่องแรกนะ

ส่วนอเล็กซ์เนี่ย คาแรคเตอร์ของอ๊อฟก็ตรงกับเค้า ด้วยความห่ามๆ ของเค้า ความตั้งใจทำอะไรของเค้า แล้วก็มี สเน่ห์ด้วยในตัว มันก็เลยตรงกับคาแรคเตอร์ตามที่บอก แล้วเค้าก็เป็นคนเฟรนด์ลี่นะเข้ากับใครก็ได้สนิทกันเลยง่าย แล้วเค้าก็เป็นลูกพี่ของเจสซี่นะเวลาอยู่ที่นู่นนะ อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ก็เลยตรงกับบทในเรื่องด้วย

สายป่านนี่เค้าเป็นนักแสดงที่ฝีมือโอเคอยู่แล้วหละ แสบสันต์อยู่แล้วในเรื่องของการแสดง คือไม่ต้องพูดถึงเลย ชั้นเชิงเค้าดี วิธีการเล่นเค้าก็ดี

ออมก็เป็นนักแสดงที่หน้าตาหวานๆ นะ แต่จริงๆ แล้วก็หวานแค่หน้าแหละ (หัวเราะ) จริงๆ แล้วเค้ามีนิสัยเหมือนเด็กผู้ชาย ให้ไปทำอะไร ทำตัวเลอะเทอะอะไรก็ได้หมด ไม่ว่าจะให้เค้าเล่นบทไหน ไม่ว่าจะดราม่าจัด หรือว่ามีความสุขจัด เค้าก็เล่นได้หมดนะ แล้วก็เล่นได้ดีด้วย ถือว่าผ่านและแจ๋วมากเลย

เจสซี่ จะเป็นคนที่ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา คนนี้เราคุยกับเค้าเสียงดังไม่ได้ เดี๋ยวสมาธิเค้าจะระเบิด ส่วนตัวพี่ชอบคาแรคเตอร์ของเจสซี่นะ มันแปลกดี เค้าสามารถดึงคนได้เลยนะ คนน่าจะรักเค้าเวลาเห็นคาแรคเตอร์ของเค้า เพราะเค้าสามารถทำให้สาวๆ ในกองรักเค้าได้ทุกคน อิจฉามัน (หัวเราะ)

ร่วมลบหลู่กับพวกเขามาจนถึงวันสุดท้ายเนี่ย พูดเลยว่าไม่ใช่แต่พวกเขาทั้ง 5 ที่สนุก ผมเองสนุกมากกับการถ่ายทำ มันมีบรรยากาศที่ทำให้เราใจเต้นได้ตลอดจนตั้งแต่วันแรกที่ถ่าย จนวันสุดท้าย เพราะการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอะไรบางสิ่งถึงแม้ฝ่ายเราจะมองว่าเป็นการทำงาน แต่ผมก็ไม่มีทางรู้ว่าอีกฝ่ายเค้าจะเข้าใจว่าผมไปลบหลู่เค้าหรือเปล่า

ภาคผนวก ข้อมูลลับที่รอการเปิดเผย

อเล็กซ์ เรนเดล : ฝันประหลาดติดต่อกัน !!! เล่นหนังครั้งแรกกับ M๓๙ เลิฟจุลินทรีย์ ก็มีประสบการณ์แปลกนะ ครั้งนี้เล่นหนังกับ M๓๙ เป็นครั้งที่ 2 ก็เจออีกคือว่าผมเคยฝันแปลกๆมาเยอะ แต่มันโยงไม่ค่อยได้นึกออกปะครับ คือว่ามันไม่มีเหตุผลอ่ะ มันอาจจะเป็นแบบว่าอารมณ์วันนี้เราไปทำอะไรมา แล้วมันแบบติดใจนิดนึงโดยที่เราไม่รู้ตัวแล้วเราเอาเก็บไปฝันอ่ะ มันเลยไปโยงกับเรื่องของผีเรื่องอะไรแบบนี้ยาก แต่ที่ไปฮาชิมะ คือผมก็ไม่รู้ว่าผมติดใจรึป่าว แต่คือทุกวันเราจะเดินผ่านจุดๆนึงเราไม่รู้หรอกว่าอะไรมันคืออะไร เพราะมันเละหมดไงและมันแทบจะถล่มใส่พวกเราอยู่แล้วอ่ะแล้วผมก็กลับไปนอน เหมือนเค้ากำลังถ่ายกันอยู่ที่โรงแรม แล้วเหมือนกลับมาเค้าบอกให้ผมไปพักก่อนเดี๋ยวกลับมาเจอกันอีก 2 ชั่วโมง ให้เราไปนอนก่อน แล้วเราก็นอนแต่แล้วเราก็ฝันว่ามีผู้หญิงแก่ๆคนนึงในห้องเรา เหมือนแบบพิการ เหมือนปากพิการ ผมพูดไม่ถูกอ่ะ เหมือนปากเบี้ยวๆแล้วเค้ามาบอกเราว่าเค้าเจ็บ เจ็บมาก แล้วแบบว่าเราพยายามที่จะไปช่วยเค้าแล้วเหมือนว่าเราไปพยายามที่ไปจับเค้าครับ แล้วเหมือนเราไปจับเค้าก็ยิ่งเจ็บอ่ะ แล้วผมก็ตื่นขึ้นมา แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วก็หลับต่อแล้วก็ฝันถึงคนนั้นเหมือนเดิมอ่ะมันเป็นเรื่องที่แปลก ก็เลยลุกขึ้น แล้วก็ออกจากห้องเลย พอออกจากห้องก็ไปอยู่กับพี่ๆเค้าเลย นั่งทบทวนแล้วเหมือนมารู้ทีหลังว่าไอ้ตรงที่เราตั้งแคมป์ไว้อ่ะ เราจะต้องเดินผ่านเป็นทางเดินที่เราจะต้องไปถ่ายของแต่ละฉาก แต่ไอ้จังหวะเดินเราจะเดินผ่านห้องผ่าตัดทุกวัน โดยที่เราไม่รู้ แล้วผมก็ไปฉี่ตรงนั้นมาบ่อยมาก จริงๆแล้วคือผมไม่รู้ไง มันเป็นโรงพยาบาลไง คือแบบตรงนั้นห้องน้ำมันก็ไม่ได้มีอ่ะ ผมขอโทษ ผมก็เข้าไปหามุมหลบๆฉี่ แล้วเราก็ไหว้แล้วแหล่ะแต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันมีอะไรที่มันลิงค์ถึงกันรึป่าว แต่ในความรู้สึกเรา เราคงไม่ฝันอะไรอย่างนี้ที่มันรู้สึกโดยบังเอิญ ผมคิดว่านะ ไมค์ – พิรัชต์ : หลอนจริงล่วงหน้า 2 ปีก่อนถ่ายหนัง มีครั้งนึงในชีวิตที่คิดว่าเจอคือประมาณ 2 ปีที่แล้ว ไมค์ไปซ้อมคอนเสิร์ตแล้วก็กลับบ้านดึกเป็นบ้านตลิ่งชันที่อยู่กับพ่อแม่ คือต้องเล่าก่อนว่าที่บ้านนั้นมันจะเป็นกระจกรอบบ้าน แล้วใช้ม่านปิดเอามันก็มีเพื่อนๆพ่อแม่ เพื่อนๆพี่ที่เคยมาบอกว่าเคยเห็นผู้หญิงใส่ชุดขาวยืนอยู่ในบ้าน ซึ่งไมค์ก็ไม่ได้คิดอะไร คืนนั้นไมค์ กับ เพื่อนๆแด๊นซ์เซอร์ ดันคุยกันเรื่องผีก่อน กลับมาถึงบ้านอาบน้ำนอนก็ดูว่าปกติไม่มีอะไร ทีนี้ตอนเคลิ้มๆเราก็คิดว่าฝันหรือเปล่าไม่รู้ ก็เห็นว่ามีผู้หญิงชุดขาวมาที่ปลายเตียงเรา ตอนนั้นดันนึกได้ว่าเพื่อนๆแด๊นซ์เซอร์บอกว่าถ้าเจอผีให้ยกนิ้วกลางให้ ไมค์ก็ยกเลยปรากฏว่าเขาไม่หายไปแต่เดินเข้ามาจับมือเรากดๆลง ไมค์ก็ดิ้นๆร้องโวยวายก็ไม่มีใครได้ยิน จนเรารู้สึกเหมือนตื่นก็ไปเคาะตามห้องก็ไม่มีใครเปิด จนสุดท้ายน้องสาวมาเปิดให้ คืนนั้นไมค์ก็เลยไปนอนห้องน้อง หลังจากนั้นไมค์ก็ไม่เจอเค้าอีกเลยนะ ก็ไม่ได้ย้ายที่นอนเพียงแต่ว่ากลับไปนอนอีกก็เว้นๆมุมที่เราเจอเค้าไว้ จน 2 ปีต่อมามาได้แสดงหนัง “ฮาชิมะ โปรเจกต์” ไม่เชื่อต้องลบหลู่ มันมีฉากที่ใกล้เคียงกับที่ไมค์เคยเจอมา หลอนเลยครับ สายป่าน อภิญญา : ไม่รู้ใครมาแย่งหายใจ วันที่หนูรู้สึกว่าเหนื่อยมาก มันทำให้หนูหายใจไม่ออก คือวันที่หนูเดินผ่านโลเคชั่นที่หนูไม่เคยผ่านมาก่อน ที่นั่นเป็นที่ที่หนูพูดแล้วขนลุก คือปกติแล้วป่านเป็นคนที่มีเซ้นส์อยู่แล้วไง ป่านเป็นคนเห็นผีเป็นเรื่องปกติแล้วไง แต่ว่าวันนั้น รู้สึกว่ามันหายใจไม่ออก เหมือนมีคนมาแย่งหายใจ ป่านจะเป็นทุกครั้งที่เจอผี หายใจไม่ออก หัวใจเต้นแรง เหมือนมีคนมาแย่งหายใจ เหมือนมีอะไรเย็นๆผ่านตัว ผ่านคอตลอดเวลา แล้วก็ไม่ได้รู้สึกคนเดียวนะ อเล็กซ์ ก็รู้สึกเหมือนกัน บรรยากาศมันหายใจไม่ออกแล้วมันขนลุก แล้วพูดกับกล้องจริงๆ อเล็กซ์เป็นโปรดิวเซอร์รายการ มันก็ทำหน้าที่ถือกล้องแล้วป่านพูดอย่างนี้เหมือนกับว่า ป่าน พูดกับอเล็กซ์ จริงๆ แค่เปลี่ยนชื่อ ป่าน เป็น แนน ป่านพูดกับพี่ออมเป็น แนน พูดกับ เมย์ จริงๆ มันก็เหมือนกับว่าเป็นกลุ่มก้อนที่ไปลองของจริงๆ นึกออกปะ แล้วที่มันตรงกับตัวเองมากเลยเชื่อป่ะ คืออีเด็กคนนี้มันเป็นเด็กเรียนนิเทศ เด็กเรียนภาพยนตร์เหมือนกันแล้วกลุ่มก้อนมันก็จะเป็นประมาณนี้ พูดกูมึง โหวกเหวกโวยวาย ชอบลองของ คิดว่าตัวเองเก่ง คือเด็กภาพยนตร์มันจะมีความห้าว ความน่าหมั่นไส้อยู่ในตัวมันอยู่แล้ว กูทำได้ ๆ แต่ป่านอยากบอกว่าคือพวกมึงยังไม่ได้ไปเจอสถานที่จริง พวกมึงต้องไปดูหนังเรื่องนี้ เวลาที่มึงเจอจะเป็นยังไง มันหายใจไม่ออก มันเป็นยังไง ออม สุชาร์ : หลงทางในเขาวงกต “ฮาชิมะ” มีออมหลงทางประมาณ ครึ่งชั่วโมง ก็ตอนแรกออมอยู่ที่เซ็ทค่ะ แล้วพอดีออมปวดฉี่ ก็เลยเดินลงมากับพี่เปอร์ กับเจ๊สซี่ มี 3 คน แล้วก็มีพี่ญี่ปุ่นอีกคน ก็เดินลงมา แต่พอขากลับที่จะเดินไปที่เซ็ทอ่ะ 1. คือจำไม่ได้ละว่ามันอยู่ชั้นไหนกัน 2.อยู่มุมไหน เพราะว่าตึกมันค่อนข้างที่จะเหมือนกันในทุกๆฝั่ง ออมก็บอกไม่ถูก เพราะตรงนี้เห็นทะเล แล้วตรงนี้ก็เห็นทะเลเหมือนกัน แล้วมันก็เหมือนกัน ยิ่งห้องมันยิ่งลักษณะเหมือนกันหมดเลยค่ะ แล้วมันก็เก่าเหมือนกัน เราก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ชั้นไหนอ่ะ ไม่มีลิฟท์ด้วยสิ ก็เดินขึ้นเดินลง เดินวนซ้าย เดินวนขวา เอ๊ะ เมื่อกี้อยู่ตรงนี้จำได้ คือมันทำให้เรารู้สึกว่ามันเหมือนเมืองลับแลไปเลย เราไม่สามารถที่จะมาร์คตรงไหนได้เลยว่าเรามาตรงนี้แล้ว มันไม่มีจุดมาร์คเลยนะ มันเหมือนกันไปหมดเลยอย่างนี้ น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมงถึง 45 นาที ที่เดินอยู่ตรงนั้นอ่ะ เดินจนขาลากเลยอ่ะ ความรู้สึกเหมือนหมดหวัง หรือว่าเราลงไปข้างล่างแล้วให้เค้าหาเราอีกทีนึง คือแบบว่ามันก็น่ากลัวแล้วแบบมันก็ใกล้เย็นแล้วด้วย เหมือนแบบทั้งเกาะ ก็เดินจนกระทั่งเหมือนจะหมดหวัง เหมือนเดินหลุดโค้งแล้วแบบว่า เฮ้ย ตกใจ แบบว่าเจอคนแล้วก็ตกใจ ก็เลยเห็นทีมงานเค้าอยู่อีกทีมนึง เห็นคนแล้วแบบว่าก็ตกใจ แต่จริงๆต้องคิดสิว่ามีคน ก็เจอทีมงานก็เลยไปสมทบแล้วเค้าก็บอกว่าไปไหนกันมา คือจริงๆแล้วเราอยู่ไม่ไกลกันเลยนะ แต่เหมือนสวนกันไปสวนกันมา ตะโกนเรียกก็ไม่มีใครตอบ เค้าก็บอกกันว่าไม่ได้ยินกันอ่ะค่ะ เจสซี่ เมฆวัฒนา : ใครผ่านหน้ารถผม !! มีครั้งนึงช่วงที่ผมรับงาน “ฮาชิมะ โปรเจกต์” ใหม่ๆตอนที่ขับรถตรงทางเลียบมอเตอร์เวย์ เหมือนสองข้างทางมันจะเป็นหญ้าหมดเลย เลียบมอเตอรเวย์ กาญจนาภิเษก แถวพวกนั้นครับ ที่มันจะไม่ค่อยมีอะไรตอนกลางคืน แล้วแบบขับรถ เสร็จแล้วฝั่งนู้นมันมีรถสวนมาครับ แต่คือมันยังสวนมาไกลๆอยู่ ผมก็ขับอยู่แล้วแบบอยู่ดีๆก็มีคนเดินผ่านหน้ารถ ผู้ชายครับ แล้วแบบถ้าเกิดคนเห็นรถเค้าต้องตกใจ เพราะมันใกล้ไง แต่คือผมก็ไม่ได้ขับเร็วขนาดนั้นก็หักทัน หักซิกแซกนิดนึง แต่คือแบบรถมันยังไกลอยู่ไง แล้วคือผมก็แบบตอนนั้นมากับเพื่อนด้วยไง เอ้ยงง เห็นป่าว ไม่กล้าหันไปมอง ขับต่อ เพราะมันมืดด้วยไง แต่แบบถ้าเกิดคนเดินข้ามถนน ถนนมันก็กว้างไง แล้วรถมันมีสวน คือรถมันสวนไปก่อนมั้ง แล้วผมค่อยหัก คือถ้ารถมันสวนมาคนคงเดินได้ไม่เร็วขนาดนั้นเหมือนที่แบบจะมาอยู่ฝั่งเลนส์เราเลย แล้วก็แบบไม่ได้ตกใจ ไม่ได้หันมามองอะไรเลย เดิน เดินต่อไป คือตอนที่ผมหัก เค้าก็ไม่ได้หันมามองที่รถด้วยซ้ำ แต่คือเราก็ไม่ได้คิดว่าเป็นอะไรไงครับ คืออาจจะเป็นคนก็ได้ นี่ครับเป็นเรื่องแปลกที่คิดว่ามันน่าจะใช่สุดสำหรับเรื่องนี้ครับ เรื่องผีๆครับ เพราะว่าแบบไม่รู้ ไม่เคยเจอแบบนี้นะครับ น้ากล้วย – ณัฐวุฒิ กิตติคุณ ผู้กำกับภาพ : เห็นเต็มตา !!! ก็มีเรื่องของ เค้าเรียกว่าอะไร อารมณ์มากกว่า อารมณ์ที่เราเห็น ที่เราสัมผัส เราได้สัมผัสกับอะไรซักอย่างนึงในนั้น แต่ถามคนอื่นก็ไม่รู้สึกอะไรมาก เพราะทุกคนก็ห่วงแต่การทำงานซะส่วนใหญ่ มันอาจเป็นเพราะว่าพี่มันมีเซ้นต์เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว บางทีถ้าเป็นคนอื่นบังเอิญชายตาไปเห็น บางอย่าง เค้าอาจจะคิดไปเอง เวลาที่พี่สัมผัส เวลาที่เห็นคือมันเห็นจริงๆ แต่ไม่กล้าบอกทีมงานเพราะกลัวว่าพวกเค้าจะกลัวกัน ไม่กล้าทำงานอะไรกันอย่างนี้ มันก็มีเรื่องอะไรประเภทนั้น มันก็เป็นเหมือนลักษณะของคนที่มายืนดูเราทำงาน ซึ่งเค้าก็ไม่ได้หลบไม่ได้ซ่อนอะไรนะ ก็มายืนแบบเห็นๆจะๆ คือเค้ามาดูพวกเราทำงาน เท่าที่เห็นมีอยู่ประมาณ 2-3 คนน่ะค่ะ เพราะส่วนใหญ่ที่สัมผัสจะสัมผัสแบบดีๆ ไม่เห็นแบบน่ากลัวอะไรอย่างนี้ เค้าก็มาเหมือนคนปกติ นิ่งๆ มายืนดู สมมติว่าถ่ายนักแสดงเดินขึ้นบันไดไป มันเป็นซอกๆแล้วแยกกันออกไป แล้วขึ้นไปอีกชั้นเรามองไปซ้ายที ขวาทีเราก็จะรู้สึก เห็นว่าเค้ายืนมองกันอยู่ตรงบันได มันมีบันไดขึ้นแปลกประหลาดนิดนึง ที่มันขึ้นเฉียงไปเลย มันเป็นบันไดยาวที่มันขึ้นไปบนตึกก็พอทราบบ้าง เราเห็นมันเป็นเรื่องที่น่าสงสารมาก และยิ่งเห็นสภาพของบรรยากาศด้วย แบบว่าเค้าอยู่กันได้ยังไง ที่แค่นี้ แออัด ยัดเยียดกันมากๆ หมึก- สุภณ แสงสว่าง- location : ใครกระโดดลงมาจากตึกชั้น 2 !!! “ ที่เราไปดูเยอะมากแล้วเราไม่ได้ใช้ เราไปทุกที่ที่เค้าว่าเฮี้ยน บ้านร้าง โรงเรียนร้าง ไอ้ที่ตายมากี่ศพ น่ากลัว ของสาย 4 เราก็ไปมาหมดเลย คือทุกที่ที่ติดอันดับในไทยเราไปดูมาหมดแล้วอย่างที่สาย 4 มันจะมีโรงงานที่ไฟไหม้ โรงงานชื่อเคเดอร์ แต่ที่ผมรู้สึกว่ามันน่ากลัวอ่ะ จะเป็นโรงเรียนอนุบาลของสาย 7 มากกว่า อันนี้น่ากลัวจริง คือมันเข้าไปในซอยสาย 7 เสร็จแล้วตรงนั้นมันเป็นทางเปลี่ยว ไม่มีบ้านคน ไม่มีอะไรเลย อยู่ดีๆก็มีโรงเรียนอนุบาลโผล่มาที่เดียวเลย มันดูโล่งมาก แล้วอยู่ดีๆกลางซอยก็มีโรงเรียน เวลาที่เราเดินเข้าไป เราจะมีความรู้สึกว่า อุ๊ย!!! เล็กนิดเดียวเอง โรงเรียนอนุบาลไม่เท่าไรนะ ตอนแรกเดินเข้าไปเห็นแต่ข้างหน้า นิดเดียวเอง ไม่ใหญ่หรอก แต่พอเดินเข้าไปแล้วเราเห็นว่ามีต้นไม้ขึ้นปิดบังอาคารหมด ซึ่งเข้าไปแล้วข้างในใหญ่มากเลย โรงเรียนมีสระว่ายน้ำด้วย ซึ่งเค้าเล่าให้ฟังว่าโรงเรียนนี้เด็กตกลงไปในสระว่ายน้ำเสียชีวิต จริงๆแล้วโดยส่วนตัวก็ไม่อะไรหรอก เราเป็นคนขี้ตกใจไง คือเดินเข้าไปกับพี่หนึ่ง 2 คนก็เดินดูนู่น เดินดูนี่ไปเรื่อย ถ่ายรูปด้วย ซักพักก็ได้ยินเสียง ก๊อก แก๊ก เราก็แบบ เฮ้ย!อะไรวะ เสียงอะไรเนี่ย ซักพักก็ได้ยินเสียง ตุ๊บ เหมือนมีอะไรหล่นลงมา เราหันไป กลายเป็นคนกระโดดลงมาจากชั้น 2 อันนั้นแบบ ตกใจมาก เราก็ถามเค้าว่าทำอะไร เค้าบอกว่าเค้าอยู่ที่นั่น เค้านอนอยู่ข้างบนตลอด ครั้งนั้นใจหายมาก นิ่ง ยืนแข็ง เลยอ่ะ มันเงียบมากนะ ขนาดกลางวันเงียบ แบบไม่มีเสียงอะไรเลย คือถ้ามีเสียงอะไร ก๊อกแก๊ก ก็ได้ยินแล้วอ่ะ มันเงียบมาก ตอนกลางวัน คือที่ไปหาที่นี่ ตอนแรกกะว่าจะเป็นฉากเปิดที่ทุกคนไปสำรวจบ้านร้างแล้วทำคลิป เราไปหากันหลายที่มาก มีเป็น 10 ที่ แล้วก็มีตึกร้างที่อ่อนนุช เป็นคอนโด 9 ชั้น ส่วนเรื่องน่ากลัว ส่วนมากจะน่ากลัวทุกที่ ที่ไปหาดู พี่หนึ่ง - ม.ล.จรูญเดช วรวรรณ Assistant Production manager คนทรงบอกว่าผม... โดนของ !!! แต่ที่ผมโดน ผมไม่รู้ว่าเราคิดเองหรือว่าอะไรนะ แต่ว่าเราไปดูโลเคชั่นมาหลายที่มาก ที่บ้านร้าง บ้านผีเยอะมาก หลอกกันเองบ้างอะไรบ้าง เหมือนแบบเล่นกัน เล่นกันไปเล่นกันมา ซักพักนึง ซึ่งเราไปดูมา 2 – 3 ที่แล้ว พี่ก็ปวดไหล่ คือปวดไหล่มาก แบบยกแขนไม่ขึ้น แต่ก็ไม่อยากคิดว่าเอ๊ะ นี่กูโดนของหรอวะ ลมเพ ลมพัด รึเปล่า ไม่รู้ว่าถ้าโดนไปโดนที่ไหน หลังจากที่ไปดูมา 3-4 ที่แล้ว เริ่มเจ็บไหล่ ยกแขนไม่ขึ้น ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร เราก็ไปทำงานกันปกติ แขนซ้ายเรายกไม่ขึ้นเลย ตั้งแต่นั้นมาเป็นประมาณ 2 เดือน ไปหาหมอ ไปนวดก็แล้ว นวดแขน นวกดไหล่ กดเส้น กินยาไม่หาย จนสุดท้ายไปบ้านแฟนที่นครปฐม ก็เลยไปดูกับคนทรง เค้าก็บอกเราไปโดนมาที่ไหน อย่างไง เราก็ไม่รู้ไง แต่เค้าบอกเราว่าน่าจะโดนของนะ เราก็แป้วเลยนะ เฮ้ยแบบ เราโดนของจริงหรอ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะโดนของ แต่ว่าเราไปหาหมอก็แล้ว ไปนวดแผนไทยตลอดก็ไม่หาย จนเค้าบอกว่าน่าจะโดนของมาแน่ๆ เราก็แบบ อ้าวแล้วทำไงอ่ะ คราวนี้ เค้าก็บอกเราว่าให้ไปทำบุญใส่บาตร อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร เราก็ไม่รู้ว่าไปโดนที่ไหนมา ซึ่งตอนที่เราไปหาโลเคชั่น เราไม่ได้ใส่อะไรที่คุ้มครองตลอดเวลา ส่วนเจ้าหมึกเค้ามีของขลัง เบี้ยแก้ ใส่อยู่ตลอดเวลาเลยไม่เป็นไร

Project Conclusions สรุป

ไมค์ – พิรัชต์ ได้รู้วิธีการถ่ายทำหนังว่าเค้าถ่ายกันยังไง และเราควรจะปรับตัวยังไง เพราะมันค่อนข้างที่จะต่างจากละครโดยสิ้นเชิงไปเลย ได้รู้จักทีมงานใหม่ๆ ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ได้เรียนรู้วิธีการต่างๆก็ถือว่าได้เป็นการพัฒนาตัวเองภาคสนามไปด้วยในตัว ถือว่ายากมากนะสำหรับผม เพราะมันเป็นอะไรที่ดราม่าด้วย มันค่อนข้างยากที่ต้องเล่นอะไรเดิมๆซ้ำๆไปซ้ำๆมาแบบนี้ครับ บางซีนถ้าได้ก็ได้เลยได้ทุกเทค อยากให้ร้องก็มาเลย แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่ได้เลย มันก็ค่อนข้างยากและรำบากอยู่เหมือนกัน อเล็กซ์ เรนเดลล์ เรากล้าพูดได้เลยว่า เรามีประสบการณ์ด้านการแสดงหนังมากขึ้น แล้วได้พัฒนาในหลายแบบมาก ได้ประสบการณ์เหมือนทุกฉากของเรื่องนี้มันเป็นประสบการณ์ที่ใหม่ มันบอกไม่ถูกอ่ะ โดยเฉพาะที่ญี่ปุ่น โดยเฉพาะในเรื่องของการช่วยเหลือกันและกัน ในที่ญี่ปุ่นมันไม่ได้เหมือนเมืองไทยอ่ะ เราไปกันคนน้อย พวกเราต้องช่วยกันแบบกอุปกรณ์ไฟ พวกขากล้อง ลงเรือ มันเลยมีความรู้สึกสนิทกับทีมงานอย่างที่ป่านบอก มันเลยมีความใกล้ชิดกับทีมงานมาก มันเลยแฮปปี้ มันเหมือนมันสนิทกับเค้ามากกว่า มากกว่าการเป็นนักแสดงกับทีมงานครับ มันเป็นการช่วยเหลือกัน ขนาดคนญี่ปุ่นยังงงเลย เค้าแบบบอกว่าเค้าไม่คิดเลยว่านักแสดงเมืองไทยกับทีมงานจะใกล้ชิดกันขนาดนี้ เพราะเวลามีหนังเรื่องอื่นมา เค้าไปดูแลหนังเรื่องอื่น ดาราคือซูปเปอร์สตาร์ คือจะไม่ถือกระเป๋าเอง ไม่ลากกระเป๋าเอง เค้างง ว่าทำไมพวกเราทำเอง พวกเราทำไมถึงช่วยกัน คือเค้าไม่เข้าใจ เค้าคงไม่เข้าใจว่ามันคงเป็นนิสัยเดียวกันของคนไทยที่แบบมันช่วยเหลือกัน แล้วจริงๆผมเองก็ไม่ชินนะ จริงๆตอนแรกผมก็กะจะไม่ช่วยอะไรมากมายนะ แต่พอมันมาถึงมันก็เห็นแล้วแบบว่ามันต้องช่วยเหลือกัน มันเลยแบบว่าได้ความสนิทสนมได้มิตรภาพ มันแสดงออกถึงทีมงานทุกคนในเรื่องนี้ ทั้งหมดมันจะเห็นได้อย่างแน่นอนครับผม สายป่าน – อภิญญา ได้ประสบการณ์แปลกใหม่จากการทำงาน ทีมงานเรื่องนี้ค่อนข้างเป็นกันเองตั้งแต่โปรดิวเซอร์ยันผู้กำกับ ทุกคนมันสนิทสนมกันหมด แล้วคือเราใกล้ชิดกันมาก ป่านเชื่อเลยว่าใกล้ชิดกับกองถ่ายเรื่องนี้มากในระดับเหมือนคนสนิทคนนึง เหมือนคนในครอบครัว ป่านมาหาพี่ๆ วันนี้ ป่านมากองแล้วป่านมีความสุขมาก เหมือนมาหาพี่ ตื่นมาทุกวัน อยากมากองนี้มาก มาคอยอัพเดทกันตลอดเวลา ถึงแม้ว่ามาถ่าย เอาเข้าจริงๆมันก็ไม่ได้เหนื่อย มันมาแล้วเจอเพื่อน เจอมิตรภาพที่ดี เจอเดอะแกงค์ แล้วเราพูดได้เต็มปากว่าเรามาเจอเดอะแก๊งค์ทั้งแก๊งค์ข้างนอก และแก๊งค์ในจอ แก๊งค์ทั้งนอกบทและในบท มันก็สนุกอ่ะ ถึงแม้มาทำงาน มันก็ทำแบบมีความสุข ออม – สุชาร์ อันแรกเลย เป็นหนังผีฟอร์มใหญ่ของออมเป็นเรื่องแรกเลย ปกติออมก็จะเล่นผีคอมเมดี้บ้าง เรื่องเล็กๆ แต่นี่คือแบบเต็มตัวเลย ฟลูออฟชั่น อารมณ์แบบว่าออมไม่เคยเล่นหนังผีแล้วแบบกลัวจริงๆ กับคนที่มาร่วมแสดงกับเรา แต่เรารู้สึกว่ามันน่ากลัวจริงๆเว่ย เพราะว่าปกติของเราเราจะรู้เลเวลของคนที่เราแสดงด้วยว่าอุ้ย แต่งหน้านี้เมคอัพนะ แต่อันนี้ แม้กระทั่งเมคอัพ ทีมที่เค้าทำแต่งหน้าผี อย่างนี้อ่ะค่ะ ของกองนี้น่ากลัวมาก เหมือนมากจนเรานั่งจ้องแบบนั่งจ้องทุกส่วนเลยนะ ทำไม ทำยังงอ่ะ เหมือนมากเลยอ่ะ แบบกลัวจริงๆเลย ปกติแล้วออมไม่เคยเห็นผี เวลาเราเล่นอยู่เราต้องจินตนาการใช่ปะคะ อันนี้แทบจะไม่ต้องจินตนาการในบางฉากเลยอ่ะ คือออมมองสิ่งที่เป็นอยู่ตรงหน้าเนี่ย แล้วมันน่ากลัวจริงๆ ออมคิดว่า เนี่ยล่ะค่ะ เป็นสิ่งที่เราได้จากการทำงานหนังผี แล้วก็จริงๆ M39 ถือว่าเป็นค่ายใหญ่ที่ออมได้มาร่วมงานด้วย ปกติเล่นหนังอินดี้มาตลอด เล่นหนังค่ายเล็กๆบ้าง เล่นหนังฟอร์มอินดี้ อาจจะเคยไปเล่นค่ายต่างประเทศเลย แต่ไม่เคยเล่นค่ายใหญ่ที่ประเทศไทยน่ะค่ะ ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดี เจสซี่ เมฆวัฒนา ฝากผลงานเรื่อง ฮาชิมะ โปรเจกต์ ด้วยนะครับ เป็นหนังเรื่องแรกของผมกับพี่ไมค์ครับ แล้วก็เป็นเรื่องแรกที่ได้มาเจอพี่อเล็กซ์ พี่สายป่าน แล้วก็พี่ออมด้วยครับ ก็ได้ประสบการณ์ใหม่เยอะ แล้วก็สนุกมากๆเลยครับ กองนี้จะจำไปอีกยาวเลยครับ

ไม่เชื่อ... ต้องลบหลู่ ฉาย 31 ตุลาคม นี้ ทุกโรงภาพยนตร์